Olivier is een golden retriever met een hoog aaibaarheidsgehalte. Toch mag aaien niet zomaar, want hij is mijn hulphond. Ik heb namelijk een vorm van autisme en Olivier helpt me daar zo goed mogelijk mee om te gaan. Om zijn opleiding te financieren, heb ik de webshop mijnhulphond.nl opgezet.

Autisme is niet zichtbaar aan de buitenkant, maar zorgt dat je de wereld anders ervaart. Voor iemand met autisme is het bijvoorbeeld moeilijk om situaties te overzien. Alle details vallen op en prikkels komen harder binnen. Daardoor kan een rustige dorpsstraat aanvoelen als een drukke kermis, met overal mensen, geluiden, geuren en dingen om te zien. Mij kan bijvoorbeeld een scheefhangend straatnaambord in een winkelstraat opvallen, terwijl mijn vriend in dezelfde straat kan lopen zonder een bord te zien. Hij is dan bezig met winkelen en filtert de details als het ware weg. Bij mij lukt dat filteren niet. Sommige geluiden, zoals van een motorzaag, doen pijn in mijn hoofd en fel zonlicht kan vervelend zijn. Doordat al deze prikkels zo binnenkomen, wordt het snel een chaos in mijn hoofd. Die onrust kan zo erg worden dat ik er psychische klachten van krijg. Als ik overprikkeld raak kost dat veel energie en kan ik heel somber worden. Ook onbekende situaties en veranderingen zijn lastig. Structuur en voorspelbaarheid geven mij rust, maar onverwachtse dingen zorgen juist voor angst en spanning. Sociale contacten zijn daardoor moeilijk. Mensen zijn onvoorspelbaar en elk gesprek is weer een nieuwe, onbekende situatie.
Hoewel ik al sinds de middelbare school worstelde met mezelf, school en sociale contacten, gingen er heel wat therapieën en vermoedelijke diagnoses overheen voordat uiteindelijk de diagnose autisme op mijn twintigste werd gesteld. Ik was toen net gestopt met mijn studie aan het conservatorium, omdat ik het niet kon overzien. Elke dag met de studie bezig zijn was voor mij te veel. Vooral de vele prikkels en de sociale aspecten vond ik moeilijk. Elke keer andere klasgenoten, moeten samenwerken met mensen die je nog niet kent, pauzes in een volle kantine. En dan nog de constante geluiden van de Utrechtse binnenstad op de achtergrond. Ik moest daar eigenlijk steeds een week van bijkomen, maar die tijd was er niet. Door de juiste diagnose kwam er rust. Ik hoefde niet langer ‘normaal’ te zijn en kon de lat voor mezelf lager leggen.
Ik ben altijd al gek geweest op honden. Nadat ik mijn studie had moeten beëindigen, dacht ik dat het nemen van een hond me zou kunnen helpen. Ik had op tv een programma gezien over psychiatrische hulphonden en ben er over gaan lezen. Zo kwam ik terecht bij stichting SAAC, die autismehulphonden opleidt voor kinderen en jongvolwassenen. Na een eerste gesprek was ik positief en heb ik besloten een hond bij hen op te leiden. Ik mocht zelf kiezen wat voor hond ik wilde, maar de pup moest wel getest worden op zijn geschiktheid als hulphond. Mijn vriend en ik kozen voor een Golden Retriever en moesten wachten tot er een nestje beschikbaar was. De puppytest werd afgenomen en er zat een geschikt pupje voor mij bij! Natuurlijk was ik supergelukkig met de kleine Olivier, maar ik vond het ook heel spannend. Opeens hadden mijn vriend en ik een pupje in huis dat nog heel veel moest gaan leren. Ik heb Olivier zelf opgeleid, maar kreeg daarbij tweewekelijks begeleiding van de trainster van de stichting. Het was soms best pittig. In het begin ging hij bijvoorbeeld buiten tegen alles blaffen. Zo’n hoog puppyblafje komt bij mij extra hard binnen en ik was dan ook blij dat we gauw resultaat boekten met de trainingstips. Een jong hondje ziet er schattig uit, maar ik vond het vooral leuk dat hij steeds meer leerde en we meer op elkaar ingespeeld raakten. We hebben verschillende examens moeten doen om te laten zien dat hij zich netjes gedraagt en dat wij als team iets aan elkaar hebben. Want Olivier moet mij helpen, maar dat kan alleen als ik goed voor hem zorg en hij zijn werk met plezier doet.

Inmiddels is Olivier drie jaar en heeft hij alle examens gehaald. Hij is altijd bij me en door zijn opleiding mag hij ook overal mee naar binnen. Soms levert dat grappige situaties op. Zo ging hij mee naar een klassiek concert, waar de mensen na afloop verbaasd waren dat er een hond was. Hij had gewoon stilletjes bij mij gelegen en was bij niemand opgevallen. Ook als we de wachtkamer van de tandarts binnenkomen, reageren mensen verrast. Een enkele keer moet ik extra uitleg geven voor hij mee naar binnen mag, maar meestal reageren mensen positief. Hij is te herkennen aan het tuig van de stichting, waardoor ook voor andere mensen duidelijk is dat hij aan het werk is en niet mag worden afgeleid.
Olivier helpt mij op veel verschillende manieren. Sowieso is het heel belangrijk dat hij er is, als een constante factor die mij rust geeft. Juist daarom is het zo belangrijk dat hij echt overal mee naartoe mag. Daarnaast heeft een hond als voordeel dat je structuur in je dag krijgt en dat je de deur uit moet. Eerder vond ik het ‘s ochtends lastig om op te staan, maar met een vrolijk hondensnuitje naast het bed kost dat geen moeite meer. De vaste uitlaatmomenten maken mijn dag overzichtelijk. En dan zijn er natuurlijk de echte hulphondentaken, waar hij op getraind is. Hij zoekt steeds contact, als hij geen oogcontact met mij krijgt dan tikt hij mijn hand aan. Zo zorgt hij dat ik met hem bezig ben en niet met alle prikkels om me heen. Ook vormt hij een buffer tussen mij en andere mensen, zodat ze niet te dichtbij komen staan. De engste dingen voor mij zijn onbekende situaties en contact met andere mensen. Dat geeft veel spanning en zonder Olivier zou ik het zoveel mogelijk vermijden, maar met hem erbij durf ik het aan. In onbekende situaties kan ik me op hem richten en sta ik er niet alleen voor. Hij troost en kalmeert mij door te knuffelen. Als ik ‘s nachts niet kan slapen merkt hij dat meteen en legt dan zijn kop op bed. Maar bovenal is Olivier natuurlijk mijn maatje. We hebben veel plezier met spelen en gaan lekker wandelen en modderbaden in het bos. Vrije tijd hoort ook bij het leven van een hulphond en vies worden mag.

Hoewel hulphonden voor mensen met psychische problemen ontzettend veel kunnen betekenen, wordt de opleiding van deze honden niet vergoed. Om de opleiding van Olivier te kunnen betalen, ben ik een webshop begonnen: mijnhulphond.nl. In deze webshop verkoop ik spullen voor hulphonden en hun baasjes, maar ook voor huishonden is er genoeg leuks te vinden. Veel producten worden speciaal voor de webshop met de hand gemaakt. Zo vind je er riemen, heupgordels, kleden, hulphondenknuffels en tekstlabels die je nergens anders kunt krijgen. Olivier heeft een rol in het bedrijfje als proefkonijn en fotomodel. Ik vind het leuk om met de webshop bezig te zijn en steeds nieuwe producten te verzinnen. Ik kan creatief bezig zijn en tegelijk andere hondenbezitters een handje/pootje helpen.

Voordat Olivier er was, had ik veel begeleiding nodig en gebruikte ik medicijnen. Dat is nu niet meer nodig, omdat hij voor mij de rust bewaart. Mijn leven ziet er nu totaal anders uit. Door hem ben ik zelfstandiger en zelfverzekerder geworden en heb ik zelfs een eigen webshop. Samen kunnen wij het aan!